De troonrede

Landgenoten,

Het is een bijzonder merkwaardig jaar geweest. Zoewel politiek als maatschappelijk.
De kleinste partij van de regering laat kabinet Balkenende drie vallen en staat nu in de peilingen op 1 zetel. Dat betekent dus dat ik buiten het uitzoeken van mijn garderobe voor deze dag de afgelopen weken allemaal politici heb moeten ontvangen die allemaal behoefte hadden aan een borrel vanwege de politieke kater en wie mag het allemaal incasseren. MOI, koningin der Nederlanden. Ik ben dol op Willem-Alexander, dat weet iedereen; hij is mijn grote steun en toeverlaat sinds mijn geliefde echtgenoot naar de hemel is vertrokken. En ook Maxima draag ik op handen maar ik ben zo moe van al dat gekrakeel in Politiek Den Haag dat ik ditmaal JP heb gesommeerd om het schrijven van de troonrede zelf te mogen doen.
Ik gun Alex en Max net zo´n fijn familieleven zoals ik zelf heb mogen beleven, maar lang houd ik dit gedoe niet meer vol. Dus ik heb met Alex en Maxima afgesproken dat ik bij hen kom inwonen op Eikenhorst en fulltime oma van de twee kroonprinsesjes Alexia en Amalia word. Zodat Alex de onderhandelingen met die andere Alexander van D66 tot D2006 kan overnemen. De ex-minister van bestuurlijke vernieuwing en Koninkrijks Zaken zuigt alle energie die ik nog overheb weg uit mij zodat ik mij niet meer de bewaker van de monarchie voel maar een afgebluste kalkoen op de kerstdis. Eigenlijk ben ik heel boos op al die eenmansfracties die zoveel tijd en energie van mij vragen omdat ze zelf de sociale vaadigheden missen om cohesie in de eigen partij te bewaren. Als Pim Fortuyn nog had geleefd was dit nooit gebeurd.
Al dat gedoe, ik kan er niet meer tegen.
Ik draag mijn kroon over op WA en ga met Alexia naar Bambi kijken. Wat mij dan gelijk weer doet denken aan mijn dierbare vader die het liefste jaagde in de vrije natuur. Maar noch mijn vader, noch moeder, noch echtgenoot zijn er niet meer om mij wijze raad te geven en ik mis de energie om weer tegengas te geven.
De monarchie is de afgelopen weken hevig op de proef gesteld door de uitspraken van minister Donner die hier de Sharia in wil voeren. U wilt toch zeker een koningin met een kroon in plaats van een hoofddoek? Maar aan U wordt niets gevraagd!
Ja straks mag u stemmen en dan hoop ik dat u rekening houdt met onze op christelijke leest geschoeide waarden en normen. Ik kan alleen maar bidden tot onze lieve Heer dat U, de Nederlandse bevolking, oog hebt voor detail en zich niet laat meevoeren met de waan van alledag. Alex kan dat veel beter oplossen dan ik, want hij is jong en energiek en ik ben op. Ik wist zelfs niet meer welke hoed ik had laten maken voor deze bijzonder treurige dag. Dus nu kom ik weer in alle bladen die mijn hoed bekritiseren en daarbij vermelden dat mijn robe er niet bij paste.
Nee, ik lever hierbij mijn nertsmantel en kroon in en ga straks domino spelen, scrabbelen, een puzzel maken van duizend stukjes als de meisjes slapen en aan het einde van de dag drink ik een Oranjebitter met mijn zoon en schoondochter.
Het moment waarop ik heb besloten om af te treden kent twee beslismomenten. De eerste was toen ik Alex en Max dolgelukkig de heuvels van Mongolie zag bestormen op raspaarden. Toen dacht ik, wanneer heb ik voor het laatst zo onbevangen gereden op mijn eigen paard Geert. Sorry, meneer Wilders maar mijn paard heette al zo voordat U in beeld kwam. De enige overeenkomst is dat mijn Geertje en U hetzelfde blonde haar hebben. Mijn paard is een echte Arabier. Ja, ik weet het; het klinkt dubbelzinnig, maar ik had Geertje, mijn Arabier al voor nine-eleven. Gekregen van mijn vader nog voordat iemand ooit van Al quaida had gehoord. Het tweede beslismoment kwam de afgelopen week toen die vreselijke CDA-minister met zijn onzalige plan kwam om de Sharia in te voeren. ´´Het moet toch niet gekker worden,´´ zei ik tegen Alex en Max.
´´Nooit tijdens ons leven,´´ zei Alex beslist. En toen wist ik het: Mijn dierbare zoon is klaar voor de troon. ´´Ben je er echt helemaal klaar voor?´´ vroeg ik hem.
Alex zei:´´ Mam, ik offer alles op voor het vaderland.´´
En dus hebben we met zijn drieeen eerst gehuild en toen gebrainstormd over hoe wij dit aan U gingen meedelen.
´´Tijdens de troonrede mam, dan bindt Pechtold in, schrikt Donner Kebab zich zo rot dat hij naarstig op zoek gaat naar een andere baan. Want onder mijn bewind krijgt hij geen hand meer op elkaar. Maxima en ik gaan de monarchie zo verschrikkelijk veel nieuw leven in blazen, dat zelfs Wouter Bos mij met U aan gaat spreken.´´
Toen wist ik het: mijn keuze is definitief. Ik draag het stokje over aan Alexander en Maxima, waarvan ik weet dat U haar op handen draagt.´´
Landgenoten, ik dank u voor uw steun in al die jaren en ik wens u een gezegende toekomst.
God zij met U. Amen. ´´