Wilt u ook een gevulde koek misschien

Hoi lieve lezers,

Jullie zullen misschien denken als jullie naast mijn verhaaltjes ook nog de reakties lezen, Wat is dat toch voor geneuzel over een gevulde koek. Bedoelen ze daar soms iemand mee of hebben ze gewoon zin in een gevulde koek.
Nou, ik kan je vertellen dat als je onze gevulde koek hebt gezien, eet je nooit meer zo´n vieze kleffe hap en ren je zo snel als je kunt naar De Stichting Moor in de kop,schreef je dat zo, Tappie, van Koos Koets en Robbie Kerkhof van Van Kooten en De Bie.
Onze gevulde koek is een mannelijke verpleegkundige die voor vele anekdotes op de detox heeft gezorgd. Althans toen ik daar verbleef samen met The Wodan Boys.
Voor mij is hij in ieder geval onvergetelijk in de negatieve zin van het woord.
Niet alleen vergat hij mij na vier dagen eenzame opsluiting, de zogeheten time/out te vragen in de ochtendbespreking naar wat ik ERVAN GELEERD HAD. Wat een gebruikelijke procedure is na zo´n zware straf. Maar hij vergat alles. Zijn geheugen is een zeef en zo sloeg hij steeds vierkant de plank mis wanneer hij de besprekingen moest leiden. Aan de collega die naast hem zat, kon je enige ergernis dan ook altijd bespeuren. En dat terwijl hij ook nog eens alles noteerde in de memoblok en dan moest hij ook nog vragen WIE DAT PRECIES HAD GEZEGD. Onvergetelijk. Je zou bijna denken aan Korsakov, ware het niet dat onze gevulde koek geen alcoholprobleem had, maar gewoon ongeinteresseerd. Hij was nl al bezig met wat hij tijdens de lunch en tussendoor allemaal ging verorberen.
Mijn mond viel open op een zaterdagochtend vroeg toen ik op weg was naar het rookhol. Daar zat onze gevulde koek de medicijnen te controleren die de nachtwacht had uitgezet. En DAARBIJ verorberde hij zes gevulde koeken achter elkaar. ZES. Niet EEN, niet TWEE, niet DRIE, maar ZES. Want toen ik uitgerookt was, was het pakje leeg.
Toen ik in de week daarop ruzie met hem kreeg omdat hij de medicijnen niet op tijd uitdeelde, want hij zat uitgebreid koffie te drinken in de huiskamer, met uiteraard KOEK, riep ik dat ik mijn spullen ging pakken en dat hij naar een kliniek voor eetverslaving moest.
De volgende keer dat ik daar kwam, moest ik eerst vrede sluiten met hem. Anders kon er niet met mij gewerkt worden. Ach, alsof hij uberhaupt werkt. Hij geeft de planten water en waggelt wat door de gang en kijkt altijd heel moeilijk.
Toen de sneeuw eindelijk weer eens met bakken uit de lucht viel, gingen de Wodanboys aan de slag. Al zwetend en hijgend rolden ze twee enorme sneeuwballen. En sávonds was de sneeuwpop klaar, een Maartenlook alike, compleet met koeken en een bijna onzichtbaar mannelijk deel. De dienstdoende begeleidster kwam op uitnodiging boven kijken en kon deze grap wel waarderen. Want de Wodanboys hebben oog voor detail. Dat krijg je als je een journalist en een kunstenaar laat brainstormen.
Ja, dat was een leuke tijd en dan speelden we ook nog vier op een rij met de acupunctuurmagneetjes van Dr Romeo op de asbak. De knopjes die het verslavingspunt moesten magnetiseren, vielen steeds uit je oor. Dus we kregen op aanvraag steeds nieuwe oorknopjes. En dus steeds meer magneetjes. Want daarmee moest je de energiestromen stimuleren. Volgt u het nog. Prettig gestoord. Maar je moet toch wat in zo´n bunker.

Liefs,

Assepoester