niet alles wat Duits is, is slecht

Lieve mensen,

Ongeacht wat voor weer het is; een schrijver slaapt overdag niet en ligt zeker niet zijn tijd te doden op zo´n vies strand, met overal vetkwabben binnen oogafstand, zand in je boeken en je Spa,, smeren totdat je een ons weegt en het zand helemaal overal blijft plakken. Mij niet gezien. Maar wie wel wil bakken, moet dat zeker doen. Zorg er in ieder geval voor dat je niet verbrand in verband met de melanoompjes.
In ieder geval is de weg naar het strand van Noordwijk Zee dichtgeslibt met Duitsers in luxe BMW´s en Mercedessen en liggen er meer Duitsers aan de zee dan Hollanders.
Hoewel de horeca nu goed geld verdiend met bratwurst, Bier en patat, heeft de gemiddelde Noordwijker een echte hekel aan Duitsers. Zo ook mijn schoonfamilie, zowel Rene als zijn ouders. Tijdens zwoele avonden waarbij wij ons in hun tuin (met kabouters) laven aan liters gemeentepils, vraag ik mams altijd hoe het toch ook alweer precies zat met die Duitsers.
Mams weet dat ik het verhaal steeds opnieuw wil horen omdat ik tijdens die fanatieke monoloog
altijd onder de tuintafel lig. ´´Ja, nou kunt u wel een hekel aan Duitsers hebben, maar u heeft toch aan ze verdiend.´´ ´´Ja, deden die rotzakken ook eens iets voor ons terug.´´
Mijn schoonouders hadden vijf zonen en twee dochters te voeden (´´ach kind, ik schilde iedere dag twee kilo aardappelen! En dat was nog niks, want wij thuis waren met zijn vijftienen.´´) en dat kostte veel geld. Dus de jongens verhuisden zomers naar de schuur en moeders zette het bordje Zimmer met Fruhstuck buiten in de tuin. Tja en dan komt het mooiste van het hele verhaal.
´´Komt er een Duits stel. Zij maat zo....´´´en ze wijst maat olifant aan. ´´Ben ik s´morgens hun kamer aan het doen en vind ik allemaal zilveren wikkels, van de chocolade, terwijl ze de volgende ochtend met een komkommer aan het ontbijt zit. ´´Ik zeg wat moet jij met die komkommer, je kan beter dit laten,´´ en ze toont de zilveren wikkels. Ja, kind, mooi he?´´
en ze kijkt genietend naar ons. Ik lig uiteraard weer in een stuip, en pa en Rene lachen mee, want mijn gegier werkt aanstekelijk.
´´Toch is niet alles wat Duits is, slecht! We krijgen wel Rammstein, Schumacher en Angela Merkel cadeau, hoor. En in Duitsland wemelt het ook van de herten! Het is er mooi. We hoeven toch niet naar zo´n Bierstube in Beieren, maar gewoon lekker toeren van Zimmer Frei, naar Zimmer Frei en ons eigen forelletje opvissen? Lekker op de bonnefooi en de hele dag oooo en sicher roepen! Het liefste al dit weekend want dan rijdt Schumi op Hockenheim.´´
´´Dat kan niet. Je moet klaar zijn voor het ziekenhuis.´´
Ach, Das Krankenhaus. Tja das waar.
De avond erop vertrekken we weer naar de Duindamse slag, klimmen -uiteraard buiten de begaanbare paden de zandheuvels op- en spotten twee prachtige reeen. Zie foto. Minutenlang hebben we ze in beeld. Dan nemen ze toch een sprint en duiken achter een boom.
Dromerig staren we over het Duinlandschap en zien de Koperen ploert verdwijnen in zee.
´´Zag je dat,´´ zeggen we totaal overbodig en dan ineens, kijk ik recht in de snuit van een Damhert met een schitterend gewei, op tien meter afstand. Ik wijs en ik hoor naast mij een zucht: ´´wat mooi.´´ Het mannetje kijkt ons aan, besluit door te eten aan de boom waarmee hij bezig is. Hij weet dat we niet achter hem aangaan. Door het doodstille bos, horen we hem lopen van boom naar boom, zijn gewei af en toe zichtbaar.
Dolblij zakken we op de bank met een Senseo voor ´´The world according to garp´´, naar het wereldberoemde boek van John Irving, met in de hoofdrollen een jonge Robin williams en Glenn Close. En dan vallen de luikjes dicht.
Het leven is zo slecht nog niet.