Voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten

´´Voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten´´, Hollandser kan het niet.
Het betekent zo veel mogelijk voordeel halen uit iets of iemand met zo min mogelijk beloning. Een typisch voorbeeld: Twee halen, een betalen.
Graaien in een tonnetje voor een kwartje, daar lijkt het op ofwel ´´Het onderste uit de kan willen halen.´´ Dat riekt naar uitbuiting en dat is het ook.
Ik ben woedend: ´´De stoom komt uit mijn oren.´´ Dat wordt als ik mijn mond tactisch weet te openen ruzie in de tent en dat wil ik niet en gun ik de uitbuiters ook niet.
Zelf word ik niet uitgebuit door een werknemer; ik ben een werkloze journalist die elke maand keurig de toelage krijgt van de ABW. Maar dat geldt niet voor mijn verloofde. Hij werkt vijf dagen per week tien uur achtereen in een fabriek als voorman, voor een salaris waar de meeste Nederlanders hun neus voor ophalen. Hij zit in de luchtkanalen en dat zal hij weten ook. Talloze Polen en andere tijdelijke buitenlandse krachten huurt het bedrijf in om zoveel mogelijk te besparen op de loonkosten. Als er geen werk is, komen ze niet en wordt er ook niet uitbetaald.
Mijn verloofde is de enige van de drie voormannen die er zouden zijn. De andere twee zitten in de ziektewet en zijn derhalve dus onpraktizerend voorman. Maar gelukkig beschikt het bedrijf in luchtkanalen over een trouw paard dat de kar wel trekt. Zo eentje die om half zes opstaat en zes uur weer thuis is en naar bed gaat zonder te eten omdat hij na zo´n werkdag versleten is.
Gevolg: mijn verloofde zien elkaar alleen in het weekeinde want op werkdagen werkt en slaapt hij. En nu is hij dus ziek. Zelf bagatalisseert hij het, hoewel hij wel naar de weekendarts is geweest.
Gordelroos heeft mijn verloofde en dat is herpes, een vervelende aandoening die de kop opsteekt wanneer het slachtoffer doodmoe is en een gebrek aan weerstand heeft.
Op zich valt met gordelroos te leven; met rust en goede voeding is het uitzieken. Maar mijn verloofde heeft gordelroos in zijn gezicht. Mijn oude Tante Annie had dat ook en was bij tijd en wijle blind. Maar wat wil Peppi doen? Gewoon maandag weer op de fabriek verschijnen en het zelfde levenspatroon er op na houden als de afgelopen week, de afgelopen maanden.
Dus ben ik boos. Op de bedrijfsleiding. Mijn verloofde is ziek en moet rusten, maar zelf voelt hij zich verantwoordelijk. Hij vindt zichzelf onmisbaar. Dus ben ik ook boos op hem.
Terecht, niet terecht? Ik weet het niet. Ik heb geen referentiekader.
Eigenlijk ben ik ook trots op hem; dat hij zoveel verantwoordelijkheidsgevoel heeft.
Maar ik kan mij toch ergens niet aan het gevoel onttrekken dat de bedrijfsleiding lacht in zijn vuistje. De productie gaat immers gewoon door, door die sukkel (dat vind ik niet, dat vinden zij). Het bedrijf maakt winst, want ze zitten voor een dubbeltje op de eerste rang.