Doe mij maar een emmer

Lieve lezers,

Soapie a la casa del Barbieros Astrida is weer thuis uit de kliniek.
Ik ben gevlucht voor Holle Bolle Gijs die zijn gevulde koeken belangrijker vindt dan het uitdelen van medicijnen aan zijn patienten. Ik kreeg de door de dokter voorgeschreven medicijnen niet op tijd ook al had ik ze nodig en heb ik er zelfs eerst vriendelijk om gevraagd. Ik heb voor het eerst van mijn leven een insult gehad en de medicijnen op tijd innemen luistert dus heel nauw.
Maar dat geldt niet voor Holle Bolle Gijs die een vreselijke hekel aan mij heeft omdat ik gewoon zeg wat ik denk en dat vindt hij niet leuk.
Hij was de boel dus aan het traineren, aan het sarren en ging op de medicijnentijd uitgebreid koffiedrinken in onze huiskamer en zei dat ik maar een half uurtje geduld moest hebben. Dus sprong ik werkelijk uit mijn vel en heb hem flink de waarheid gezegd nl dat hij een ontzettend volgevreten varken is die niet eens onthoudt wat hij opschrijft tijdens de ''therapeutische besprekingen'' en rustig de volgende dag om dezelfde veelal overbodige informatie vraagt. Hij stelt altijd onbelangrijke vragen en is zo traag als een opgedroogde drol die je kont niet uit wil of netter uitgedrukt als dikke stront door een trechter.
Enfin, ik heb dus mijn spullen gepakt, bed afgehaald zodat de kamer weer vrij is voor een nieuwe patient en de taxi naar huis genomen. Want gelukkig had ik geld kunnen pinnen omdat we de dag ervoor gezellig met de stichting boodschappen waren doen in het dichtst bijzijnde winkelcentrumpje.
Daar was het wel lachen, gieren, brullen. Want tegenover de Appie zit de Drankenboer.
Ik zei dus tegen de begeleiding: ''Doe mij maar een emmer.''
''Een emmer?'' ''Ja een emmer vruchtenwijn,'' zei ik.
Mijn groepsgenoten lagen dubbel. Dus de hele dag viel het woord emmer.
Zeker toen we gingen eten en de disgenoot van Jeffrey en ik zat wederom twee borden stuk gekookt voer weg te werken en maakte smakkende geluidjes en zei steeds glunderend :'' Oh wat is dit lekker.''
Terwijl het eten op Parnassia niet te hachelen is. Na twee happen waren Jef en ik al klaar en lagen dubbel van het lachen toen onze disgenoot ook nog de weggegooide hamburgers uit de afvalbak ging opeten.
Alsof we echt in het gesticht zitten, riepen we in koor en de rest van de avond ging het over emmers en afvalbakken.
Ja zegt Jeffrey:''Ik had tenminste mijn kotsemmer al bij mij, daar gooide ik die hamburgers juist in.'' ''Nou mijn emmer staat naast mijn bed, daar gaan die twee happen vla straks ook vast in.'' En onze disgenoot maar smikkelen.
Om 21.00 uur zat hij alweer in de broodtrommel en at hele plakken kaas erbij uit het vuistje alsof hij in Frankrijk op vakantie was.
Niet te filmen.
Ik ben dus gevlucht. Mijn groepsgenoten en ik waren aan elkaar gehecht geraakt en huilden bij het afscheid tranen met tuiten.
En ach nu ben ik weer thuis en concentreer mij weer op de werkelijkheid: Een huilende Schumi die stopt met racen en een dode Steve Irwin die in zijn hart geraakt is door een pijlstaartrog. Een rotdag dus, maar mijn poesjes hebben weer gezelschap en Kayl zit alweer op de messenger en ik drink voortaan alleen nog vitaminedrank en ga nu echt mijn leven beteren.
Lieve mensen, ik sluit nu af en ga even met dochterlief mutsen en straks herten spotten.
Met dank aan Maarten ben ik weer thuis.
Ach de deur was nog niet eens open maar de begeleiding vergeet het ijzeren tuinhekje waar iedereen doorheen gaat die niet langs de vissenkom wil.
Wat is de vissenkom ofwel het aquarium, zullen jullie denken. De vissenkom is de glazen vitrine waarachter de verpleging het grootste gedeelte van de dag doorbrengt en ondertussen een oog houdt op alle patienten die vanuit hun slaapkamer in de kliniek allemaal via de vissenkom naar de keuken, woonkamer of het rookhol moeten.
Zoiets als Big Brother is whatching you. Nee dan is het thuis beter vertoeven. Dan maar zonder emmer.