nooit ergens alleen

Als er een mespuntje lente in de lucht zit, dan rukt heel Nederland uit op zoek naar vertier in de openlucht. Je bent hier in Nederland dus nooit ergens alleen. Gisteren was het helemaal rampzalig. Zondag: DE Nederlandse fiets- en recreeerdag bij uitstek. We gaan naar kinderboerderij ´t Geertje om de jonge geitjes een flesje te geven. Leuker vermaak in de nabije omgeving is er bijna niet, vind ik. Dus stappen we met de kids in het gouden autootje voor een ritje door de Stompwijkse polder.
Eenmaal aangekomen in de buurt van ´t Geertje blijkt dat we niet de enigen zijn. Uiteraard. Godver, de.... . Om spuugziek van te worden. Uiteraard laat ik het maar over mij heen komen, tenslotte ben ik daar net als die honderden andere zielen ook met dezelfde gedachte. Maar gut o gut, wat heb ik toch een hekel aan de mens.
Mensenmassa´s? Ik haat het.
´´Mam, dat zei je vorige week ook al. Dat we hier nooit ergens alleen zijn.´´ Kayl heeft gelijk. Vorige week idem. De familie gaat een dagje naar Blijdorp. Het is mooi weer. Dus moet je ellebogenwerk verrichten om de hagedissen en apen van dichtbij te zien. Dus zie ik mezelf bij de kinderboerderij het plebs wegduwen als de warme flesjes melk aangeleverd worden. MIJN KINDEREN ZIJN HET EERST AAN DE BEURT!!!!!!!!!!!!!
Maar goed het mag de pret niet drukken. Zolang ik met de kinderen kan knuffelen op de knuffelboerderij doe ik het.
Ik woon prima naar mijn zin, maar zo af en toe betrap ik mij erop dat ik weer zit te dromen over een oud boerderijtje waar Reneetje en ik ons kunnen terugtrekken, ver weg van de randstad. Met een boomgaard met madeliefjes en scharrelgeitjes en -kippen en in de backyard een eigen atelier, grenzend aan een grote vijver vol koikarpers en een hooischuur voor de kids. Zonder files, zonder verplichtingen, zonder herrie.