Men lijdt het meest door het lijden wat men vreest

Lieve lezers,

Back home again from the hospital. Ofwel: terug uit het ziekenhuis, waar ik geopereerd ben aan wat vleesbomen in de baarmoeder.
Drie maanden van te voren had ik al nachtmerries. Twee weken van te voren pakte ik de overlijdensverzekering erbij, ervan overtuigd dat ik de narcose niet zou overleven.
Tenslotte ben ik een drankorgel, zuipschuit ofwel alcoholiste.
Vier dagen voor de operatie heb ik mij laten opnemen: dat was van te voren afgesproken met mijn case-manager. Opname op de alcoholdetox zodat ik uit angst niet zou kunnen drinken voor de operatie.
Zo had ik mij dan ook heilig voorgenomen om dit maal ZONDER promillage aan te komen. Maar zondag kreeg ik visite en waren er zo twee flessen doorheen. Dus verscheen ik afgelopen maandag wederom NIET nuchter op de detox, maar met 1.47.
Ik had drie dagen om te herstellen en dat was afzien. Cold Turkey!!!!!
Enfin gisteren moest het dan allemaal gebeuren. Foto van Kayl en Bjorn met mij in gelukkige tijden in het zicht en een verloofde die mijn hand vasthield, lag ik te wachten tot ik aan de beurt was, van 11 uur tot 15.00 uur.
Toen ik naar de OK werd gereden was ik vreselijk kalm, alsof ik al afscheid van het leven genomen had. Gelukkig werken ze tegenwoordig niet meer met dat vreselijk gore lachgas (he Kayl?) maar met een infuus waarin langzaam het narcosemiddel in je bloedbaan wordt gebracht.
De verpleegster kreeg de naald er niet in want ze kon mijn aderen niet vinden.
De anaesthesist lukte het wel: een alleraardigste jonge knul en langzaam zakte ik in een diepe coma.
Maar....... voordat ik weggleed, kwam de chirurg mij nog even een hand en een aai over mijn bol geven en keek ik in de ogen van een vreselijk aantrekkelijke man: DR Haans.
De verhalen die ik over zijn verschijning had gehoord, klopten of zag ik het verkeerd door de wazige toestand waarin ik thans verkeerde?
Nee hoor: Na twee uur verscheen de man weer aan mijn bed. Maar wederom kon ik mijn eigen oordeel niet toetsen want ik was nog steeds wazig.
De nacht duurde lang want in een ziekenhuis kom je aan slapen nauwelijks toe door alle andere patienten op zaal en de zusters.
Ik lag met drie jammerende Moslima's die steeds vroegen om pijnstillers en ik?
Ik had nergens last van. Om 6 uur sóchtends was ik het gejammer op zaal zo zat dat ik mij heb aangekleed om buiten een peuk te gaan roken en daarna pakte ik mijn spullen en vertrok naar de recreatiezaal voor het journaal. Nog steeds geen nieuws over de eventuele dood van Fidel, maar het zou mij niets verbazen als hij al dood is en men aan het brainstormen is om de op hand zijnde revolte van de bevolking de kop in te drukken.
Van de verpleging had ik allang thee en koffie gekregen want zo'n kwieke patiente zien ze niet vaak. Nee, ik mocht nog niet naar huis want de DOC moest nog komen.
Ik ging er niet van uit dat het Haans zou zijn, gezien zijn overvolle agenda.
De secretaresse kwam mij roepen dat de dokter er was dus ik trok een sprintje naar de gang en liep plots achter dokter Haans, die ik hoorde vragen of er nog mooie dames op zaal lagen.
"Nou liggen? Er loopt er een achter je." Dokter Haans keek om en zei: "Ja, daar hebben we Astrid." Hij gaf een korte medische uitleg over de operatie die hij had verricht en de adviezen wat ik voorlopig niet mocht doen. "Enne... ook niet met een man, je weet wel."
En hij gaf me een dikke knipoog en een ferme handdruk.
Bang voor het ziekenhuis ben ik niet meer, zeker niet als ze zo deskundig en knap zijn als dokter Haans.