Lieve lezers,
Lieve Kayleigh, Lieve Kaatje,
Heel erg bedankt voor jullie support en teksten.
Ik ben tot tranen geroerd.
Jullie weten niet wat jullie over de situatie moeten zeggen, nou dan kunnen we elkaar een hand geven.
Ik kan de situatie alleen beschrijven, van uur tot uur. Ik houd een dagboek bij voor Rene, zodat hij als hij uit zijn roes is, kan teruglezen wat er gebeurd is de afgelopen dagen. Want daar heeft hijzelf geen enkele notie meer van.
Ik ben de afgelopen drie dagen drie keer de deur uitgezet door Rene.
Gisteren heb ik mij laten ophalen door zijn lieve broer Paul, ooit de Gordon Ramsye van De Witte Raaf, tegenwoordig verhuizer, dus heeft hij een HUMV. Ofwel een PCHoofdtractor. Rene en ik zaten op de bank, toen Paul aanbelde en Rene aan het schelden was. Je bent er nooit voor mij, je denkt alleen aan jezelf, het interesseert je allemaal niets............................
Paul hakte gelijk Rene´s kop af. Je slaat wartaal uit, ga naar bed. Ik breng Astrid thuis, maak het niet erger dan het al is.
Het is mijn verjaardag en behalve een aantal kaarten en Kayleighs mooie blog en Kaatje, is juist Rene deze vergeten. Moet ik nu gaan zeuren. Nee, Rene weet niet meer wat hij doet, hij heeft geen besef van tijd en realiteit en zolang hij daar nog de volgende glazen bijgooit, blijft dat zo.
Ik ga dus naar huis en probeer hem vandaag , 27 juli, opgenomen te krijgen op een detox.
Zoetermeer, Monster, maakt niet uit. Ik bel en bel met zijn dokter, met de alcoholdetox, met Danielle Otten. Nul op request, eerst moet zijn huisarts de situatie beoordelen.
Oke, ik bel weer de spoedlijn en krijg voor elkaar dat Dr Janssen op huisbezoek komt.
Ik bel Rene, die ik een uur geleden ook belde en hij weer kwetsensde wartaal uitsloeg.
Doe in godsnaam de deur open voor de doc Rene, trek je huisbroek aan en DOE OPEN.
Hij beloofde dat. Ik heb gezegd, ik bel je rond 13.00 uur terug om dit te checken.
Nu is het afwachten. Ik voel de energie uit mijn lichaam wegvloeien. Deze situatie is niet goed voor mij. Ik ben op, ik heb zucht en niet zo´n klein beetje ook.
Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Ik mis mijn kinderen.
Ik mis Kayl met haar gebeb, ik mis Bjorn met zijn aandoenlijkheid. Zie foto boven.
Ik weet niet meer waar ik het beste aan doe, wat voor keuzes ik moet maken. Dus ik doe ff helemaal niets. In het midden van de moeilijkheid, ligt de grootste kans, met dank aan Kaatje.
Assepoester
1 opmerking:
Wat een ramp lijkt, blijkt vaak een kans.
Een reactie posten