Waarom zou iemand je vertrouwen geven, als je het zelf niet hebt

Lieve lezers (fans hoop ik),

Met deze zelf bedachte tekst heb ik ''afscheid'' genomen van de groep. Hij hangt op het memobord in de omgebouwde kast, cq het rookhol. Afscheid nemen is nog een groot woord, dat gebeurt vanmiddag pas, want totdat Dr Saad (een ontzettend innemende arts uit Irak en afgestudeerd in Rusland, wat ook duidelijk aan zijn accent te horen is)
tijd heeft ben ik zwerver over het terrein. Wederom. Om 11 uur voeg ik mij weer bij de groep, die aan het sporten is, dan de keuring en het geflirt met Dr Saad, dan de lunch en dan terug naar Isis en Schumi en de huppende briesende fretjes. Ik kan niet wachten om die lieve bontmantels weer te zien hoppen (want dat is wat ze doen). De tranen lopen nu alweer over mijn wangen. Heimwee zullen we het maar noemen.

Het was gisteren een wel heel emotionele dag. Zodanig dat Doortje (een dijk van een wijf) s'avonds voor de corveebespreking een extra groepsbespreking inlaste om de megawrijvingen binnen de groep te reduceren. Dat deed ze op een wel heel speciale manier. Omdat tijdens een groepsbespreking iedereen vaak door elkaar heen roept, elkaar in de rede valt, afgeleid is door gezichtsuitdrukkingen en andere hindernissen voor goede communicatie, moesten we een half uur lang met de ogen dicht zitten en mediteren. Tijdens het mediteren stelde ze iedereen de vraag wat we gewonnen hadden van ons verblijf op de detox. Tijdens het mediteren stroomden de tranen gewoon geruidloos over mijn wangen en misschien was het daarom dat ze het laatste aan mij vroeg wat ik gewonnen had bij mijn verblijf op de Jh Donner.
Ik zei dat ik het moeilijk vond om over een win-winsituatie te spreken. Ik voel mij namelijk een loser eerste klas. Wat ik wel gewonnen had waren twee dingen: de liefdee van de verpleging zodat ik mij niet zo eenzaam voelde en dat ik nog steeds niet dood ben. Toen ik dat zei hoorde ik mijn maatje (jaja Angelo, ik ben weer iemand tegen gekomen!) naast mij huilen.
Het mooiste van deze groepshealing was dat iedereen vanuit zichzelf sprak en dat wat de anderen zeiden bij mij diepe indruk maakte.
Het klinkt zweverig, maar dat is het absoluut niet.
Tijdens de groepshealing ging de huiskamer telefoon tig keer en dat bleek Angelo te zijn.
Later belde hij weer en ik vertelde van de groepsbijeenkomst om de spanningen te doorbreken en ik kreeg het veelzeggende opmerking : Gek he, dat als jij op een detox zit er altijd spanningen zijn.
HUH?????????????????
Tussen de pragmatische aspecten van de menselijke communicatie, in normaal Nederlands, interactie tussen mensen ontstaan altijd processen van spanning, genegenheid, fricties en wat al niet meer.
Daarom ben ik zo graag alleen. Ik ben een einzelganger pur sang.
En toeval of niet terwijl ik dit schrijf, klinkt ''Where the streats have no name'' , van de legendarische CD The Joshua Tree van U2 en daar stromen de tranen weer.
I wanna tear down the wall. Naast dit geweldige nummer voor losers verbaast het jullie dan ook niet dat het conceptalbum van Pink Floyd The Wall mijn meest favoriete CD is. Verfilmd met idealist Bob Geldof in een geniale rol.
De eenzaamheid, het drama is kippenvel! Herkenbaar, verdrietig en gaat tot op het bot.
De heer die naast mij zit te chatten met zijn meisje, de zgn ''baas'' van de tent, zegt dat ik gestoord ben en probeert mij te versieren. Ik ben idd een gek wijf, prettig gestoord of liever frettig gestoord. Een andere dwaas roept naar mij of hij mij mag zoenen. Ik vind het gewoon leuk in Die Rode Hoed: ik zit het liefst tussen gekken en dwazen. Die vinden nl niets gek en dat is wel prettig. Ze oordelen niet en je kunt ze ook makkelijk afwimpelen zonder dat ze zich beledigd voelen.
Heerlijk!
Maar hoe leuk ik het ook in De Hoed vind, ik ben toch liever alleen.
Vanmiddag komt Marjan, mijn casemanager en dan gooi ik nu eens echt mijn hebben en houden op tafel want ik heb gemerkt dat ik gewoon geen hulp durf te vragen. Het verhaal wederom van de clown met een traan.
Ik doe liever gek dan mij kwetsbaar op te stellen. Ik drink mij liever lam, zodat ik niet hoef te handelen. Ik maak liever grapjes dan te praten (weet je nog Tappie? hoe we vier op een rij speelden op de metalen asbak in het rookhol met die magneetjes van Romeo.) Ik ben liever verlamd dan daadkrachtig en dat was wel anders toen ik nog journalist was.
Goed einde psychologie van de koude grond.

Liefs,

Assepoester