Perfectie is een streven, het zijn is vervelend

Lieve lezers,

Dit citaat komt van het memobord in het rookhol, een omgebouwde kast. Daar waar vroeger Roos de huishouding (handdoeken, washandjes, lakens en dekens regelde.
Roos heeft inmiddels een eigen kantoor en haar vroegere hok is nu een omgebouwde kast: het rookhol. Daar waar onnoemelijk veel tijd wordt door gebracht. De huiskamwer dient eigenlijk als decor!!!!!
Wat staat er nog meer op het memobord, naast mijn eigen spreuk over historie, mysterie en cadeautje?
Een doordenker in ieder geval, neergekalkt door iemand met een meer dan gemiddelde intelligentie.
Let op: Het willen bereikbare van het onhaalbare, is een geraffineerde vorm van luihuid.
Iemand met een delier (denk ik, ik denk dat uit eigen ervaring met een delirium: Kan iemand die beestjes wegdoen.
Ik weet nu dat ik vrijdagnacht inderdaad een delirium had: ik zag katten onder het bed, ik voelde ze zelfs op de deken die je eigenlijk een groot badlaken kunt noemen en ik zag nog meer dingen die er gewoon niet waren. Ik weet nog dat ik dat door de hele huiskamer gilde. Dat delirium is de kop ingedrukt met megadosis librium.
Maar en nu komt het: nu op de vierde dag van mijn Monstrueus verblijf krijg ik ineens pilletjes van 10 mg Librium. Voor kenners de lichtgroene. Ik sta dus te trillen op mijn benen en te schudden op mijn grondvesten. Ik voel mij uiterst belabberd, duizelig, gewoon heel erg wobbily.
Het is dus ontzettend dom van mij om alleen naar De hoed te gaan, vanwege Insultrisico's.
Maar ja, wat ik in mijn kop heb, heb ik niet in mijn kont. Als er iemand eigenwijs is, ben ik het wel.
Ik houd het gewoon niet uit daar in de Jan Hein Donnerstraat. Gedver.
Het enige goede nieuws is dat de twee kampen zich weer verzoend hebben en dat ging natuurlijk, onstabiel, labiel, emotioneel, als we zijn gepaard met een hoop gezoen en de nodige traantjes.
Dat is maar goed ook, die grote verzoening want ik was voornemens om vandaag weg te gaan.
Terwijl morgen de gratis kledinguitgifte is en we van Terry om 8.15 uur, na de medicijnen onze slag mogen slaan. Want anders is al het bruikbare al weg.
Het verhaal van de LEFTOVERS, zal ik maar zeggen.
Gisteren kwam het met donder en bliksem bakken water naar beneden. Ik weet niet hoeveel er bij mijn eigen meteroloog aangegeven wordt op het supersonische weersstation wat Rene heeft, maar dat hoor ik dan vanavond wel. Want DAN is het bezoekuur. De arme schat ligt nog steeds in bed vanwege zijn verschoven nekwervel en ik hoop maar dat dat geen HERNIA wordt. Motorrijden zit er zeker voorlopig niet in.
Gelukkig is het kloteweer en dus absoluut GEEN motorweer.
Ben benieuwd hoe Evert het vergaat want hij heeft geen weekend gepland zonder motortoer met zijn vrienden van de brandweer.
Verder voel ik mij gewoon ontzettend depri en ben ik weer geconfronteerd met een handicap van mezelf die ik eigenlijk altijd weer vergeet: Ik durf of wil gewoon geen hulp vragen. Ik ga nooit naar de verpleegpost om te praten. Ik huil in mijn eentje en wat mij dwars zit, houd ik voor mezelf en ondertussen hang ik de clown uit, maar wel een met een traan.
Potver over 11 dagen word ik 39 en nog steeds ben ik onvolwassen, een klein kind.
Bang voor alles en iedereen. Jaag ik daarom iedereen weg. Communiceer ik daarom alleen per compu.
Ongetwijfeld.
Maar dan denk ik aan Kaatje, mijn lieve vriendin, die vele hindernissen in het leven heeft moeten nemen en wat zegt zij: In het midden van de moeilijkheid ligt je grootste kans. Dank jewel, Lieve Kaatje!!!!!!

Tot morgen,

Liefs,

Assepoester