Assepoester blijkt geen kuddedier

Hi lieve lezers,

Net moest ik bij Najib komen: een staflid.
Ik dacht , nu krijg ik mijn conge, want ik ben dagen alleen op stap terwijl dat helemaal niet mag. Je moet minimaal met zijn tweeen banjeren over dorp Bloemendaal, Parnassia. Maar Assepoes houdt niet van regels en dat weten ze. Toch laten ze mij gaan. Totdat ik bij Najib moest komen.
Ik dacht, oke, nu stellen ze paal en perk aan mijn vrijheidsdrang.
Maar nee.....
De staf heeft geconstateerd dat ik een eenling ben, een solist, een individualist.
Tuurlijk doe ik mee met groepsbesprekingen, verricht ik naar behoren mijn taken als groepsoudste op, vang anderen op, maar verder zoek ik het zelf op.
Dus ik krijg promotie.
Ik mag weg uit de duiventil als de Topamax is ingewerkt en vanaf maandag vertrek ik
naar een van de twee huisjes (hoop niet, naar het niet rokershuisje)
Was dit alternatief mij niet geboden dan had ik maandag mijn tassen gepakt met die 20 kilo boeken die ik nog moet lezen.
Maar nu hoef ik mijn spullen alleen met het winkelwagentje twee ingangen verderop te rijden en keert hopelijk de rust terug in mijn hoofd.
In de huisjes mag ik tot 17 september blijven en in het weekeinde mag ik naar huis, naar de fretjes, naar de kids hoop ik.

De rest van de groep klaagt over verveling, maar daar heb ik geen last van.
Ik heb een drieluik over Rene's dood gemaakt. En al zeg ik het zelf, het is prachtig geworden. De dood, de crematie, de hemel. Uiteraard op mijn eigen alternatieve kleurenwijze.
Ach ja, je moet wat doen, dan kun je beter wat nuttigs doen.
Gisteravond heb ik twee uilen met twee jongen gezien op de kinderboederij en het was dan ook jammer dat ik mijn digi niet bij mij had.
Oehoe Oehoe.
Ik geef de compu weer aan een ander.

Liefs,

Assepoester

plukstress en uilen

Hi lieve Lezers,

Allereerst Bezoek bedankt!!!!!!
Tweede: Kaatje en GJ, fantastisch dat jullie alles voor mij over hebben en mijn dochter opvangen. Ze heeft het nodig en bij jullie zit ze goed.
Goh wat hebben we gisteren gelachen. Komt er eindelijk een vrouw binnen, dus ben ik niet meer de enige, is het wel een hele rare.
Derde: Ook hier heb ik last van plukstress. Tussen de units zijn allemaal durevilla's gebouwd met tuinen vol appels, peren en druiven. Dus rugzak om en plukken maar. Niemand die het merkt, want het zijn tweeverdieners en ik heb vitamines want het eten hier...
Meer dan de sla gaat er echt niet in.
Vier: Omdat het eten niet te hachelen is, heb ik de Halalmaaltijd overgenomen van Ibrahim die naar het huisje is verhuisd. Je kunt er op wachten met die mannen. Nu heet ik As Hamas, whaha, wat een lol.
vijf: Ik word s'nachts vaak wakker en dan hoor ik een uil. Dat vertel ik dus en nu hoor ik de hele dag OEHOE. Ik naar de plantenkas waar ze ook opgezette vogels en levende baardagamen hebben enzo en ik vraag aan die jongen om bewijs dat er hier wel degelijk uilen zijn. Ja natuurlijk zijn hier uilen.
Gelukkig viel Renate mij bij. Ze vertelde dat ze vanuit de nachtdienst over de brug fietste waar een uil op de leuning zat. Dus nu geloven ze mij. Maar nu is het Chef (ik ben groepshoofd), As Hamas OEHOE, moet de afwasmachine al aan.

Gelukkig beschik ik over een gezonde portie humor, dus ik kan er wel om lachen.
Ze plagen mij en dat is iets anders dan pesten.

Gisteren heb ik een prachtig schilderij van acrylverf gemaakt en dus vanmiddag ga ik weer naar de creatieve inloop, iets met blauw en zwart vandaag. Gisteren was het rood, oranje, zwart.
Het is vandaag de laatste dag mooi weer. Dus geniet ervan.

Fijne dag,

Liefs,

Assepoester

pretpark Monster

Lieve lezers,

Goh, wat een heerlijk warm bad.
De zon schijnt.
Ik zit als enige vrouw tussen elf mannen en het eten is weer overheerlijk.
Ben ik net gewend aan wederom de crisruimte, kon ik net weer verhuizen, nog wel naar de zolder.
Mijn schaakpartner is naar het huisje verderop, dus ook schaakmat sta ik voorlopig niet meer.
Maar ....de zon schijnt. Ik krijg nog een kleurtje ook.
Op maandag is de bied open en dan mag je zoveel tijdschriften meenemen als jezelf wilt, voor de heb.
Lekker lezen en een collage maken bij de creatieve inloop.
Verder ben ik nog even naar de villa met boekengarage gelopen en heb ik voor 0.50 cent per boek zoveel gekocht als ik mee kon nemen.
Assepoes kan de vergetelheid zoeken, maar helaas kan ik nog geen alinea lezen zonder aan mijn lieve Reneetje te denken.
Hij staat naast mijn kinderen en met de kinderen in het raam en sávonds geef ik hem een kusje.
Kayl, ik mis je. Ik hoop dat je het fijn hebt bij Kaatje. (kan eigenlijk niet anders)
Ik hou van je, wijffie en ik hoop dat ik je gauw weer in mijn armen kan sluiten, want mama is erg eenzaam en jij bent verdrietig.
Nu ik ga ff naar het winkeltje en de kas.

Liefs,

Assepoester

sorry,

Bij deze heb ik mijn boze stukje weg gehaald. Niet dat alles onverdreven was maar beter geen boze stukjes op mijn mail.
Laten we het er op houden dat ik overstuur was.

Liefs,

Assepoester

Moeten staat niet in mijn woordenboek, willen wel

Lieve lezers,

Tappie begrijpt mij, zie het commentaar op deze site.
Moeten, het werkwoord moeten. Dan gaan inderdaad de hakken in het zand.
Bij mij, bij Tappie. Hoezo moeten we wat. En waarom moet dat dan. Omdat het zo hoort.
Liedje van het Klein Orkest, Het moet omdat zo hoort en het hoort zo omdat het zo moet.
Gedverrr.
Nou dus niet.
Er moet niets, ja rekeningen betalen maar verder.....

Bij de zinsnede je moet toch.... gaan mijn nekharen overeind en mijn hakken inderdaad in het zand.
Wat ik moet, bepaal ik zelf wel.
Ik probeer te leven volgens een paar principes, eerlijk, open en oprecht en ik moet niets.
Ik wil wel een hoop, maar dat gebeurt dan wel wanneer daar de tijd rijp voor is.
De zon schijnt, ik zou dus kunnen gaan vissen, maar dat kan dan weer niet echt want mijn casemanager komt zo.
Wat ik wel moet, is de frettenbak verschonen en ook dat tijdstip bepaal ik zelf.
Ellen wil een crisisopname, maar dat wil ik niet, dat is niet nodig.
Ik red mij wel. Rene is al ruim drie weken dood en dat is een feit. Ik kan het hanteren. Ik ben sterk.
Ik moet ook niet naar Zoetermeer of het pretpark Lunteren, want ik heb geen RM.
Laat mij maar gewoon alleen.
Met soms een bezoek van Kaatje, Suzette en andere vrienden.
Deze leer je trouwens pas kennen, wanneer het slecht gaat.

Liefs,

Assepoester

zwemmend door het leven

Ha lieve lezers,

De Shubunkin is gered. Hij wordt inclusief aquarium verkocht voor 25 euro, aan een kennis van Anneke. Het aquarium alleen is al minstens 400 euri waard, maar ja weg is maar weg.
Nu hoor ik weer iemand denken, het is in meervoud ook euro, maar ja ik vind euri gewoon lekkerder bekken.
Lucien, wie een hoge functie heeft elders, heeft er een baan bij als verkoper.
De Peogot 1.6 injectiemotor, wordt opgepimpd, de motor is nog hartstikke mooi en minstens 4300 waard, de scooter kan ook zo weg voor een mooie prijs en dan staat er ook nog een Kogadinges, zo´n racefiets.
Het is raar, onwerkelijk.
Zaterdag staat er een container voor het huis en gaan we de tent leegruimen.
Dan is het definitief einde verhaal.
Dan ben ik mijn sleutels kwijt en dan maar kijken of de familie nog contact houdt.
Ik ben actie aan het ondernemen.
Twee brieven heb ik al klaar. Een voor Pa en Ma Duijndam, een voor de directie alcoholdetox.
En nu moet ik nog een brief schrijven aan Isabella. MIJN FAVORIETE BEGELEIDER op de alcoholdetox Zoetermeer.
Ik kreeg een kaart van haar `´ Alles gaat door, alles staat stil.´´
G/ver nu zit ik weer te janken.
Ze is trouwens niet alleen mijn favoriet, maar ook die van Kaatje, GJ en Tappie.
Isabella is zo anders, zo lief, zo weinig met zichzelf bezig, misschien zelfs wel te weinig.
Ze leeft voor haar clienten en als je een klik met haar hebt, dan zit je gewoon op de juiste plek. Heel anders dan die gevulde koek, met zijn onwerkelijke, zweverige, gereformeerde zijn. Brrrrr.
Zo´n dijk van een wijf stuurt mij een kaart. Dat is een cadeau, wat vandaag toch even een andere kleur geeft.
Net zoals ik twee weken geleden een kaart kreeg van mijn schoonzus en broer.
Terwijl ik door mijn dronkenschap nog nooit in staat ben geweest om hun kindertjes te zien, Frank en Martijn. Toch dachten ze aan mij en lieten hun teleurstelling los.
Soms komt de steun uit onverwachte hoek.
Dank.

Nu ben ik er klaar voor om mijn ouders te bezoeken. Ik ben daar het laatst geweest op 1 januari j.l, samen met Rene. Ik ben klaar maar zijn hebben cq hadden een wespennest, precies daar waar ik sliep toen ik 19 jaar was en er ook al zo´n klotenest zat. Toen ben ik gestoken en sindsdien kun je mij direct naar het ziekenhuis brengen.
Mijn moeder is nog van de oude stempel. Zondag sprak ik haar aan de telefoon en toen zat dat nest daar dus. Ja waar moet ik dan mijn was ophangen.
Mijn ouders wonen in een eensgezinswoning met zijn tweeen. Dus waar moet de was. Nou niet op zolder lijkt mij.
Gisteren sprak ik haar weer.
Ze zegt ik zit met die elektronische vliegenmepper. heb ik ook, te koop voor 2 euro bij de Xenos. En ieder vliegend dier dat voorbij komt. Hup, tennisracket er op en electrocuteren.
Ze zei ook nog, je vader en ik hebben 75 dode wespen geteld in de slaapkamer, en er vliegen er ook een paar versuft rond.
BRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR.
Dus mam, ik kom wel, maar pas als er ook geen versufte wesp meer vliegt.
En door dat wespenverhaal had ik vannacht een nachtmerrie, ik moest de kids gaan zoeken in Lunteren want in het bos regent het wespen.
Nightmare on Immenstreet. Grrrr.

Liefs,

Assepoester

ik ben er van af

Hai leve lezers,

heb vandaag een heldendaad verricht, naar Noordwijk en vice versa.
ik heb enkele spullen opgehaald en de ijskast uitgegooid.
Tsja zo gaat dat dan. Bedorven waren, weg ermee, wat ik kan gebruiken, meenemen.
Anneke vroeg nog of ik de Shubunkin )Japanse Goudvis' om zeep wilde helpen, Gewoon het mes op de kop en afhakken, letterlijke woorden.
Nou dacht het niet, het zwemmende beestje heeft gewoon voer gehad.
En wat we er nu mee moeten, weet het niet.
Van mij krijgt ie niet het mes.

Assepoester

het heeft geen zin om boos te blijven

Lieve lezers,

Mijn boosheid was van korte duur.
Ik ben geen hogere macht dus kan ik ook niet beinvloeden hoe mensen over mij denken,
dus ik laat het nu van mijn schouders afglijden. Al die boosheid die op mij is gericht, berokkent diegenen die boos op mij zijn, zelf de meeste schade, want waar boosheid regeert, is de liefde voor alles en iedereen even weg.
Ik ga nu mijn eigen weg , ik weet wat ik weet en zo is het.
En daar laat ik het bij.
Ik zou vandaag naar Noordwijk gaan om mijn dagboek op te halen, de vriezer leeg te halen, de ijskast ontdoen van bedorven etenswaren en mijn kleding meenemen, maar ik weet niet of ik dat vandaag uiteindelijk ga doen.
Ik voel mij beroerd..
Gisteren kwam mijn lieve vriendin Kaatje. Uit het niets, klonk daar mijn bel.
Heel erg fijn. Even wat kletsen en wat lachen. Kaatje, werelds.
Ik duik mijn bed weer in, ga nog ff wat lezen in een damesblad en ik zie wel.

Assepoester

trying out to find where to leave the blaim

Lieve lezers,

A partnership in rhyme, dat waren Rene en ik.
Volstrekt harmonieus.
Zonder woorden elkaar aanvoelen, dat was onze relatie.
We hadden maar weinig woorden nodig.
Tot vier weken geleden, door die verrekte whiplash.
Toen leerde in mijn Reneetje van een andere kant kennen.
Hij was iemand die niet tegen tegenslagen kon.
Hij kon ook niet handelen. Dat geeft niet, dat deed ik dan wel.
En toen kwam Koning Alcohol.
There´s no use trying to pretend.
Koning Alcohol ging regeren. Steeds meer en meer.
We zouden Rene gaan afbouwen. Zelf dronk ik al weken niet meer.
Bellen met Daniele Otten, ja zo gaan we dat doen.
Van vijf flessen per dag terug naar vierenhalf, vier, drie, twee en een half etcetera. Zijn tas voor opname in Monster of Zoetermeer had ik al gepakt.
Waar mijn keuze voor Monster de doorslag gaf, wilde Rene naar het strafkamp in Zoetermeer.
Op het moment waarop ik dacht een crisisopname geregeld te hebben, liet heer Paul het afweten en daarna Rene nog meer.
Rene was niet meer aanspreekbaar, sloeg wartaal uit. Een delirium als je het mij vraagt.
Heb ik zelf ook gehad. Ik zag beesten, hij spoken. Veertig procent van mensen met een delier, overlijden sowieso, door uitputting en zelfmoord.
Het enige wat ik nog had kunnen doen is weer met 112 bellen, zoals ik al tien keer had gedaan. Maar Rene stuurde mij naar huis, de fretjes en katjes hadden al vijf dagen geen vers water of voedsel gehad.
Was ik gebleven, dan was hij overleden in mijn armen.
Vijf dagen en nachten heb ik niet geslapen, zijn hand vastgehouden, hij wilde nog sex ook.
Sorry voor dit belangrijke detail.
Trying out to find where to leave to blaim.
Kaatje zegt, there´s no one to blaim.

Een wanhopige Assepoester, cq de sluipmoordenaar.

blaim it on me, i´m just a sugarmice in the rain, Marillion

Marillion is een mooie band, Kayleigh is vernoemd naar Marillions Kayleigh,

Het volgende citaat schijnt op mij mij van toepassing te zijn.

´´There´s no one left to blaim, blaim it on me, we´re just sugarmice in the rain´´
´´Oh you can blaim it on me´´.

Dank u wel pa en ma Duijndam; ik krijg de schuld.
Dank u wel, nogmaals.
Nu weet ik waarom.
Het lag aan mij.

Godverdomme, waar waren jullie dan.
Ik zat er naast en zag Rene sterven.
Vijf dagen en nachten heb ik zijn hand vastgehouden en niets gedronken.
Wie hielp mij dan. Jullie wilden toch niet komen. Ik heb jullie godverdegodver gebeld, jullie konden het niet aan.
En nee nogmaals, ik zat niet aan de drank, hoe kon ik anders handelen.

Wie heeft de rijksrecherche nuchter te woord gestaan en de GGD, godverdegodver, stelletje bejaarden. Tuurlijk blaim it on me.

Ik neem de schuld graag op mij.
Als jullie daar vrede mee hebben.
Maar ik heb dat niet.
Ik heb er geen vrede mee.
Ik heb Rene geprobeeerd te redden, daar waar jullie zaten te rummy/cuppen.
Hij was niet meer te redden.
En dat is mijn erfenis.

When there is no one really left to blaim, blaim it on me.
Tuurlijk joh, kan ik er nog wel bij hebben.

Jullie zijn een zoon kwijt, das erg, maar er zijn er nog zes over.
Ik ben mijn levenspartner en stiefvader van mijn kinderen kwijt.
Daar was er maar een van.
Rene.
Als Rene gehoord had hoe jullie tegen mij te keer gingen, zou hij
kiezen voor mij.

Thanx for loving,

Assepoester

de dag is lang, de nacht is zwart

de dag is lang, de nacht is zwart

mijn muur staat nog overeind,
staat op instorten,
de zon schijnt en iedereen is vrolijk,
waarom nou, Rene

waarom, zinloze vraag,
zinloze actie,
zonder jou,

vragen zonder antwoord,
moet ik ze zelf bedenken.

dringt het eigenlijk tot mij door,
ik sta immers op,
ik ga naar bed,
en verder sta ik op de automatische piloot

boos word ik toch,
terwijl je dat niet verdiend hebt.
Maar toch:
je hebt mij in de steek gelaten,
mij en mijn kids.
Waarom Rene En waar bleef de hulp.

Waarom Rene, is de vraag
het blijft spoken in mijn hoofd.
Waarom kon ik je niet redden,
ik was de enige voor wie je leefde,
Waar ligt mijn schuld.
Wat deed ik fout.

En waarom tel ik ineens niet meer mee.
Mijn identiteit is verdwenen samen met jouw heengaan.
Ik moet deze terugvinden.
Hopeloosheid inruilen voor hoop,
pessimisme voor optimisme,
onrechtvaardigheid voor rechtvaardigheid,
onbegrip voor begrip
het niet aanvaarden voor acceptatie.

Je bent onvervangbaar.

Oja. Ps: je zult je ook rot gelachen hebben om mijn beneden buren.
Die zeiden Doe je geen gekke dingen.
Doe de kaarsen uit.
Straks moet de brandweer vier etages ontruimen.
Huh Huh Huh, De familie Cortjens.
Straks zal ik er om kunnen lachen

Dag lieve schat, km
je mij s'nachts nog bezoeken op je grote witte wolk, zoals de engel op mijn schouder.

Liefs,

Je portretje

is het soms besmettelijk

Lieve lezers,

Vanmorgen werd ik uit bed gebeld door mijn allerliefste vriend Hans.
Zijn vriend Thomas heeft zich donderdagnacht voor de trein gegooid.
Hij laat een dochter van 13, Claudia achter.
Ik kende Thomas niet. Maar Hans ken ik als geen ander.
Ik weet dat hij nu ook echt stuk zit. Eerst Rene, nu Thomas.
Ik denk aan je Hans. Morgen ben ik bij je.
R.I.P Thomas.

Assepoester

Als ik de baas zou zijn van het journaal

Lieve lezers,

Ik begin met een citaat van een liedje Kinderen voor Kinderen.
´´Als ik de baas zou zijn van het journaal, dan was het nieuws een heel stuk positiever, de wereld een heel stuk liever....`´
Ik kijk het journaal van vrijdag 10 augustus, een man schiet zomaar vijf mensen neer in een cafe in Amsterdam, de avondwinkelier die vorige maand opriep om avondpersoneel een wapen ter verdediging bij zich te mogen dragen is doodgestoken door een avondklant die die oproep niet kon waarderen, vliegtuigje neergestort in Spanje, 20 doden en het weer treurig.
Kaatjes messengertekst luidt NIET ALLEEN HET WEER IS TRIEST.
Nee, de wereld is een doorgedraaide trieste bol vol mensen die vol zitten met haat, honger of dorst. De Westerse wereld, rijk, zonder honger en dorst, is helaas nog treuriger dan de Derde Wereld.
Waar meneer dubbelu Bush weer zoveel miljard vraagt voor die eindeloze, uitzichtloze en onoplosbare oorlog in Irak of afghanistan doet hij er beter aan om de Amerikanen in oorlogsgebieden weer terug te laten keren naar moeder de vrouw en het daarmee openstaande geld aan te wenden voor het wereldvoedselprobleem.
Maar ja Bush is niet zo slim.
Hij vindt zichzelf een winnaar, maar hij is een grote verliezer en daardoor de rest van de wereld ook.
Het wordt tijd voor een komkommeritem dat heel Nederland bezighoudt, zoals de Veluwse Poema, die gewoon een grote huiskat bleek.

Assepoester

De pleuris breekt uit, bij een zegel te weinig.

lieve lezers,

Tussen al het verdriet, valt er nu toch ff een glimlach rond mijn lippen.
Het is waar wat ze zeggen in het buitenland over ons Nederlanders, Ons bint zunig.
Ik had net een vriendje van mij op de MSN, die werkt bij de Albert Heijn.
Jullie kennen die winkel wel, hoewel de meesten van ons het salaris niet hebben om voor dezelfde krop sla drie keer meer te betalen dan bij Lidl of Aldi.
Wij doen dus boodschappen bij de Duitse discountbuurtsupers, maar AH kennen we allemaal.
En we kennen ook allemaal de AH reclame op televisie, van die rare man die zegt, goh ze nemen het plakken wel erg letterlijk.
Buiten de winkel zitten nl allemaal mensen met koelboxen en parasols zegeltjes te plakken. HUH, HUH, HUH
Zijn die mensen debiel geworden.
Die mensen hebben geld genoeg om bij AH boodschappen te doen en dan gaan ze als idioten zegeltjes plakken voor 2.50 euro winst op een volle spaarkaart.
Dat is een ons oude kaas extra. Maar ja, oude kaas mag toch niet van Sonja Bakker, daar word je dik van. Dus waarom zou je willen sparen voor een artikel dat ook nog eens niet goed voor je is.

Geeft de cassiere een zegel te weinig dan breekt de pleuris uit.
Wat een idioterie.
Hoe ver zakt de rijke Nederlander nog dieper.
Als ze maar kunnen sparen, air-miles, zegels, maakt niets uit.
Ze kopen en ze willen zegels. Om te plakken.
Ze willen blijven kopen en dus gaan ze zegels sparen en dat is dan hun tijdsbesteding.
Zielig.

Assepoester

zet alsjeblieft op mijn steen..... Robert Long

´´Zet alsjeblieft op mijn steen, iemand, in ieder geval een, heeft er van hem gehouden.´´

Geen steen voor Rene, hij hield niet van poespas. Voor Rene geen gedenkplaats, maar een urn, die ik niet eens op mijn schoorsteen mag laten staan. Zoals eerder gezegd, hij wilde dat zijn as op zee wordt uitgestrooid. Ik mag iets ervan voor een tattoo, maar Tony is op vakantie, uiteraard ook met een boot.
We hielden ook samen van Robert Long, sávonds klonk menigmaal ´´Jezus Redt, Jezus redt, alle mensen opgelet. Jezus redt, Jezus redt, ENKEL door ´t gebed.´´ Tsja dus niet.
Favoriet was ook ´´iedereen doet het´´ ´´Windsurfers doen het standing up en Popie Jopie doet het in zijn dromen, en katholieken doen het zonder Rome.....`´
Maar het mooiste nummer wat heel toepasselijk is, komt van de , toen nog LP ``Dag Kleine Jongen.`´ Wat is een levenlang, slechts een momentopname.
Dat is waar. Het leven is heel kort, het kan ieder moment voorbij zijn.
Zeker als je er zelf voor kiest.
Maar voor mij gaat dit niet op.
Wanneer alles om je heen weinig zinvol meer lijkt, duurt het leven lang.
Ik zit nog met zoveel vragen. Vragen waarop ik nooit antwoord zal krijgen.
Ik zal er vrede mee moeten gaan hebben. Hij wilde het zelf of wilde hij het niet.
Lastig verhaal als je jezelf dood drinkt.
Ik heb alle hulp gezocht, de crisisdienst kwam niet. Met dank aan in Rene´s woorden, die slappe zak van een Paul Roomans.
Ik ben woedend, maar dat gevoel laat ik niet toe.
Het gaat ten koste van mijn verdriet om Rene.
En het is Rene waar het om draait.
Rene krijgt mijn liefde, Paul R. niet mijn haat.

Een ontroostbare Assepoester

laatste deel afscheidsrede voor Rene.

Lezers, u moet gewoon op het plaatje van de afbeelding drukken, dan verschijnt de tekst gewoon in beeld.
Jammer, de typfouten krijg ik er gewoon niet uit.
Misschien gaat dat vandaag niet lukken, maar lees er maar gewoon overheen.

Assepoester

mijn afscheidsrede voor Rene

Het afscheid

Mijn allerliefste Reneetje zit nu in een urn. Hij wil zijn as in zee uitgestrooid hebben, dus volgende maand, de urn moet van de wet een maand bij het crematorium staan, hebben we een familieuitje. Dan huren we een rondvaartboot voor alleen onszelf af in Noordwijk zee en dan gaan we varen op de Noordzee en strooien zijn as uit.
Lucien vindt het goed dat ik wat as krijg, waarmee ik een vis laat tatoeren op mijn pols. Als Tony van Tony´s tattoo dat tenminste ethisch verantwoord vindt. Maar ach als het bij die slettebak van een Rachel Hazes mag, waarom dan niet bij mij.

De uitvaartplechtigheid was mooi, hartverwarmend mooi zelfs. Anneke en ik hadden gerekend op hooguit 60 mensen, omdat de Duijndamfamilie van pa´s kant, en de van Wentjes zo groot is. Tel daarbij de zes zussen en broers met kinderen en dan tel je daar nog een enkele bezoeker bij op.
Maar de zaal zat bomvol, er moesten zelfs vele mensen staan. Vinksystemen heeft de fabriek stil gelegd. Vink systemen is in diepe rouw en dus kwam heel de bemensing van de fabriek. Geweldig, wat een steun. Nooit gedacht en toch gekregen. En al die 100 kerels van Vink condoleerden mij, soms met tranen in de ogen.

De uitvaart begon met Voices in the sky van The Moody Blues, daarna was ik als spreker aan de beurt. De begrafenisondernemer zei Ik geef het woord aan Astrid.
Mijn tekst heb ik voor kunnen lezen en staat snel integraal op deze blog.
Natuurlijk hield ik het niet droog. Daarna klonk forever live and die van OMD, ons favoriete nummer.
Daarna sprak Lucien en werd zijn nummer gedraaid, He ain´t heavy, he´s my brother.
Een klein couplet hieruit. Ik heb het voor jullie vertaald. )Of beter gezegd, dat heeft Lilian, de dochter van Luc gedaan.

De weg is lang
Met vele bochten
Die ons leiden naar wie/weet/waar/heen
Wie weet waarheen
Maar ik ben sterk
Sterk genoeg om hem te dragen
Hij is niet te zwaar, hij is mijn broer.

Gut, zit ik weer te janken. Wat mooi Lucien. Bedankt lieve Lucien.

Daarna sprak broer Cock nog mooie, beschouwende woorden. En Dore, zijn lieve zus sprak een prachtig gedicht.

Heel speciaal is mijn vriendin Kaatje, Karin ofwel mystery/woman op mijn blog.
Zij heeft Kayleigh uit Lunteren opgehaald , omdat mijn allerliefste exman, uiteraard cynisch bedoeld, geen zin had om ze te brengen vanuit de camping.
Kaatje deed het wel en ik was dolblij dat zij mijn kleine grote meid bij zich had.
Ook mijn ouders waren er en het ER ZIJN VAN DEZE VOOR MIJ BELANGRIJKE MENSEN was precies wat ik nodig had. Zij waren er toen ik ze echt nodig had. Dat heet liefde en empathie.

Bij pa en ma ging men aan de borrel en voelde ik mij steeds overbodiger en eenzamer worden.
Ik heb de bus gepakt naar mijn eigen huis, mijn eigen omgeving, mijn poesjes, mijn fretjes.
Nu is mijn tekst even op.

Assepoester

vandaag is de dag

7 augustus, leidschendam, 08.00 uur s´morgens,

Ik zit er helemaal doorheen, maar nog even volhouden want om 14.00 uur vandaag is de crematie van mijn allerliefste Reneetje.
Gisteren hebben we met een groot aantal familieleden de kist gesloten. En we hebben een mooie foto van hem in goede staat en in A/vierformaat gelegd op de kist met een witte Roos van Anneke, zijn schoonzuster en een rode roos van mij.
De kist moest wel dicht want hij begon hele rode vlekken in zijn gezicht te krijgen.
Gisteren zijn de rouwkaarten aangekomen en stel je voor dat er nog mensen zijn geweest.
Ik ga zo dadelijk eerst naar de Digros want de brokjes zijn op )de fretten eten ook kattenvoer' en de yoghurt want dat is het enige wat ik weggespoeld krijg.
Dan ga ik naar Noordwijk, weer een uur met die k-streekbus, tenzij ik op tijd ben voor 95, de interliner, die kachelt tenminste door.
Bus 90 zit natuurlijk stampvol met Duinrellgangers die herrie maken, hun I pod te hard hebben staan of uitgebreid en hoorbaar gaan zitten mobielen.
Dan krijg ik het spaansbenauwd en hyperventilatie. Gelukkig heb ik mijn plastic mondkapje in mijn tas, gekregen van de ambulancebroeders toen ik neerviel op het perron NS. Dat was precies op het moment dat Rene aan het doodgaan was. Hij heeft mij om 17.00 uur telefonisch nog weten te bereiken en vroeg waarom ik zo lang onderweg was geweest. Daarna zei hij niets meer, hij brabbelde wat. Toen ik hem ophing, denk ik dat zijn laatste gedachten zijn geweest, ik heb As nog gesproken, nu kan ik gaan. Telepathie het bestaat echt.
Ik ben niet tevreden over mijn tekst die ik heb geschreven, er moet nog iets bij. Dus
naar Noordwijk, daar verder typen aan mijn speech en hem uitprinten.
Tot later

Assepoester

Rust zacht, lieve Rene

Mijn allerliefste Rene is gisteren overleden.
Een in memoriam ga ik nu niet schrijven. Deze bewaar ik voor aanstaande dinsdag wanneer hij gecremeerd zal worden.

Een wanhopige Assepoester