Lieve lezers,
A partnership in rhyme, dat waren Rene en ik.
Volstrekt harmonieus.
Zonder woorden elkaar aanvoelen, dat was onze relatie.
We hadden maar weinig woorden nodig.
Tot vier weken geleden, door die verrekte whiplash.
Toen leerde in mijn Reneetje van een andere kant kennen.
Hij was iemand die niet tegen tegenslagen kon.
Hij kon ook niet handelen. Dat geeft niet, dat deed ik dan wel.
En toen kwam Koning Alcohol.
There´s no use trying to pretend.
Koning Alcohol ging regeren. Steeds meer en meer.
We zouden Rene gaan afbouwen. Zelf dronk ik al weken niet meer.
Bellen met Daniele Otten, ja zo gaan we dat doen.
Van vijf flessen per dag terug naar vierenhalf, vier, drie, twee en een half etcetera. Zijn tas voor opname in Monster of Zoetermeer had ik al gepakt.
Waar mijn keuze voor Monster de doorslag gaf, wilde Rene naar het strafkamp in Zoetermeer.
Op het moment waarop ik dacht een crisisopname geregeld te hebben, liet heer Paul het afweten en daarna Rene nog meer.
Rene was niet meer aanspreekbaar, sloeg wartaal uit. Een delirium als je het mij vraagt.
Heb ik zelf ook gehad. Ik zag beesten, hij spoken. Veertig procent van mensen met een delier, overlijden sowieso, door uitputting en zelfmoord.
Het enige wat ik nog had kunnen doen is weer met 112 bellen, zoals ik al tien keer had gedaan. Maar Rene stuurde mij naar huis, de fretjes en katjes hadden al vijf dagen geen vers water of voedsel gehad.
Was ik gebleven, dan was hij overleden in mijn armen.
Vijf dagen en nachten heb ik niet geslapen, zijn hand vastgehouden, hij wilde nog sex ook.
Sorry voor dit belangrijke detail.
Trying out to find where to leave to blaim.
Kaatje zegt, there´s no one to blaim.
Een wanhopige Assepoester, cq de sluipmoordenaar.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten