Het afscheid

Mijn allerliefste Reneetje zit nu in een urn. Hij wil zijn as in zee uitgestrooid hebben, dus volgende maand, de urn moet van de wet een maand bij het crematorium staan, hebben we een familieuitje. Dan huren we een rondvaartboot voor alleen onszelf af in Noordwijk zee en dan gaan we varen op de Noordzee en strooien zijn as uit.
Lucien vindt het goed dat ik wat as krijg, waarmee ik een vis laat tatoeren op mijn pols. Als Tony van Tony´s tattoo dat tenminste ethisch verantwoord vindt. Maar ach als het bij die slettebak van een Rachel Hazes mag, waarom dan niet bij mij.

De uitvaartplechtigheid was mooi, hartverwarmend mooi zelfs. Anneke en ik hadden gerekend op hooguit 60 mensen, omdat de Duijndamfamilie van pa´s kant, en de van Wentjes zo groot is. Tel daarbij de zes zussen en broers met kinderen en dan tel je daar nog een enkele bezoeker bij op.
Maar de zaal zat bomvol, er moesten zelfs vele mensen staan. Vinksystemen heeft de fabriek stil gelegd. Vink systemen is in diepe rouw en dus kwam heel de bemensing van de fabriek. Geweldig, wat een steun. Nooit gedacht en toch gekregen. En al die 100 kerels van Vink condoleerden mij, soms met tranen in de ogen.

De uitvaart begon met Voices in the sky van The Moody Blues, daarna was ik als spreker aan de beurt. De begrafenisondernemer zei Ik geef het woord aan Astrid.
Mijn tekst heb ik voor kunnen lezen en staat snel integraal op deze blog.
Natuurlijk hield ik het niet droog. Daarna klonk forever live and die van OMD, ons favoriete nummer.
Daarna sprak Lucien en werd zijn nummer gedraaid, He ain´t heavy, he´s my brother.
Een klein couplet hieruit. Ik heb het voor jullie vertaald. )Of beter gezegd, dat heeft Lilian, de dochter van Luc gedaan.

De weg is lang
Met vele bochten
Die ons leiden naar wie/weet/waar/heen
Wie weet waarheen
Maar ik ben sterk
Sterk genoeg om hem te dragen
Hij is niet te zwaar, hij is mijn broer.

Gut, zit ik weer te janken. Wat mooi Lucien. Bedankt lieve Lucien.

Daarna sprak broer Cock nog mooie, beschouwende woorden. En Dore, zijn lieve zus sprak een prachtig gedicht.

Heel speciaal is mijn vriendin Kaatje, Karin ofwel mystery/woman op mijn blog.
Zij heeft Kayleigh uit Lunteren opgehaald , omdat mijn allerliefste exman, uiteraard cynisch bedoeld, geen zin had om ze te brengen vanuit de camping.
Kaatje deed het wel en ik was dolblij dat zij mijn kleine grote meid bij zich had.
Ook mijn ouders waren er en het ER ZIJN VAN DEZE VOOR MIJ BELANGRIJKE MENSEN was precies wat ik nodig had. Zij waren er toen ik ze echt nodig had. Dat heet liefde en empathie.

Bij pa en ma ging men aan de borrel en voelde ik mij steeds overbodiger en eenzamer worden.
Ik heb de bus gepakt naar mijn eigen huis, mijn eigen omgeving, mijn poesjes, mijn fretjes.
Nu is mijn tekst even op.

Assepoester